Geen volgauto’s voor moeder?

Mondige klanten vergen veel van uitvaartbegeleiders. Waar leg je je grens, wanneer kies je voor jezelf en zeg je ‘nee’ tegen weer een verzoek? Hoofdredacteur Marjon Weijzen ervaarde die tweestrijd bij een van haar laatste uitvaarten.

Het was al verkeerd begonnen. Na een inten­sieve periode vol deadlines was ik toe aan rust. Op zondagochtend belde een vriend. ‘He Ben’, nam ik op, in de veronderstelling dat hij zin had in een wandeling. Maar aan zijn stem hoorde ik direct dat het mis was. Bens negentigjarige moeder, voor wie hij intensief mantelzorgde, had niet lang meer. Hij wilde heel graag dat ik haar uitvaart zou doen. ‘Nee’, riep alles in mij. Maar dat zei ik niet. Ik dacht het goed geregeld te heb­ben door voor te stellen dat ik de volgende dag zou komen, samen met de uitvaartondernemer voor wie ik veel waar­nam – ze was bij familie ver weg maar via Whatsapp kon ik het snel met haar kortsluiten. Als ze Erna hadden ontmoet, zou zij die uitvaart wel doen.