Personeel aannemen: ‘Je krijgt er een bedrijf bij’

Een eenpitter die personeel aanneemt om te kunnen groeien? Met alle regeltjes en papierwerk die op hem afkomen, moet de werkgever zijn zaakjes wel goed regelen als hij nog tijd wil overhouden om zelf uitvaarten te doen.

Even kijken bij de HR-afdeling”, zegt Lowie van Gorp en duikt in een bestand op zijn telefoon om te achterhalen hoe het arbeidscontract van zijn eerste werknemer eruitzag. Een grapje, want uitvaartondernemer Van Gorp uit Kaatsheuvel mag de cijfertjes van zijn bedrijf dan wel goed bijhouden, de personeelszaken heeft hij grotendeels uitbesteed toen hij van zelfstandig ondernemer zonder personeel werkgever werd. Aannemen van nieuwe collega’s doet hij natuurlijk wel zelf, maar loonstrookjes is een taak van de boekhouder en voor verzuimzaken heeft hij een verzekeraar die alles regelt. “Een collega moest bestraald worden. Hoe ga je daarmee om? Je gaat in gesprek om te kijken hoe iemand aangehaakt kan blijven bij het bedrijf én goed kan herstel­len. Het is heel fijn dat onze verzuimverzekeraar daar goed over kan adviseren.”

Het is maar een van de vele zaken waarvoor een uitvaartondernemer komt te staan als hij of zij niet langer zzp’er wil zijn, maar personeel in dienst neemt. Net als Van Gorp nam eenpitter Evelien Ligthart uit Poortugaal personeel aan toen het te druk werd om alle meldingen zelf te kunnen ver­stouwen, terwijl ze ook nog een privéleven met een gezin wilde hebben. Van Gorp moet echt op zijn vingers gaan tel­len als hij wil weten hoeveel personeel hij heeft, maar komt tot twintig (wel met de nodige kleine arbeidscontracten voor gastdames), Ligthart nam twee mensen aan.

Maar hoe groot het bedrijf ook is, als je personeel aan­neemt, krijg je met dezelfde regels te maken. “Als iemand zich ziek meldt, gaat er een grote kast met regels open. Lees je daarover van tevoren goed in”, waarschuwt Ligthart. Weliswaar geeft zij veel werk uit handen aan haar boek­houder (“Salarisadministratie is een vak apart”), maar een werkgever krijgt er wél mee te maken. “Ik moet snappen hoe het werkt om een beslissing te kunnen nemen. Ik ga er dan naast zitten, stel steeds vragen. Zaken als vakantiegeld, een dertiende maand. En vrije dagen zijn echt een ding, dit werk is natuurlijk kneiter onregelmatig. We willen over­dracht binnen een begeleiding altijd voorkomen, dat doet een van ons van begin tot eind. Dan kun je in de knel komen met het aantal uren. Je moet zorgen dat het klopt, dat je ook op papier goed voor je werknemer zorgt.”

Daarom heeft Ligthart de cao voor de uitvaartbranche uit­geprint op tafel liggen. Goed idee, vindt Van Gorp, voor wie de cao ook een richtsnoer vormde bij wat hij allemaal moest regelen en hoe hij dat zou doen. “Ik heb meteen besloten de cao te volgen, daarin zijn heel veel dingen goed gere­geld, waardoor je niet gaat zitten modderen. Vanuit de cao ben je bijvoorbeeld verplicht een pensioenregeling aan te bieden. De branche heeft geen eigen pensioenfonds, dus moest ik zelf een pensioenverzekeraar zoeken.”

Met de cao in de hand werd Van Gorp ook duidelijk welke knopen hij door moest hakken voor de langere termijn. “Zo heb ik er heel bewust voor gekozen geen concurrentiebe­ding op te nemen in het arbeidscontract. Iemand moet hier niet tegen zijn zin blijven werken omdat een concurrentie­beding hem in de weg zit.”

Die cao was een mooi handvat voor een beginnende werk­gever, maar het was wel vallen en opstaan, ervoer Van Gorp. “Het is al doende leren, learning on the job. Ik heb heel veel met andere ondernemers gepraat, daar heb ik veel van op­gestoken.” Hij deed opleidingen en schoolt zich nog steeds bij. Zo volgde hij laatst nog een seminar over psychologi­sche veiligheid op de werkvloer.

Uitvaartondernemer Dennis Kremer uit Gaanderen nam ook personeel aan toen het te druk werd en heeft net als Van Gorp op advies van zijn boekhouder zijn eenmansbe­drijf inmiddels omgevormd tot een bv, wat onder meer fis­caal veel voordeliger is. Maar toen hij begon als werkgever had hij daar nog geen weet van. “Ik had me er niet echt in verdiept, het is een natuurlijk proces, je groeit er geleidelijk in.” Dat betekende ook dat hij zijn zzp-boekhouder inruilde voor een groter kantoor toen hij begon te groeien. Dit kan­toor neemt hem veel werk uit handen, al vindt Kremer dat hij nog te veel met papierwerk als offertes en rekeningen op kantoor zit. “Ik moet er niet aan denken dat ik geen tijd meer zou hebben voor uitvaarten, dan is de lol er snel af.” Toch lukt het hem om van de 150 tot 160 uitvaarten per jaar er zelf nog 30 tot 40 te doen.

Evelien Ligthart waarschuwt ook dat werken met personeel veel tijd kan kosten. “Het is vreselijk veel werk. Je krijgt er een bedrijf bij. Het gaat allemaal gewoon door, zeker in het begin, maar het gaat steeds beter, nu ik inzicht heb in wat er gebeurt rondom p&o.” Lowie van Gorp heeft binnen zijn bedrijf veel werk overgedragen. “Delegeren is de grootste les geweest, zorg dat je dat doet en daar open in bent.” Zo laat hij de bedrijfsvoering over aan vrouw Yvonne en dochter Janneke. “In het begin deed ik zelf de vrije dagen, maar dat is niet goed te doen als je uitvaartverzorger wilt blijven.” Vorig jaar kon hij 66 van de 337 uitvaarten nog zelf begeleiden.

Maar Van Gorp is wel het gezicht naar buiten toe en is ook de baas, al was dat wel even wennen en willen lang niet alle eenpitters die werkgever worden daar aan. ‘Een hond heeft een baas’, klinkt het dan. Van Gorp heeft gemerkt dat het zo niet werkt als het bedrijf doorgroeit. “You’re not one of the guys. Ik wilde eerst niet dat ze mij baas noemden, dat is een rol waar je in moet groeien. Tegenwoordig doet het me niks meer. Het is wat het is.”

Beeld: Team Evelien Uitvaartverzorging