Portemonnee

Ik herinner me een uitvaart van een dame van zeventig.

Ik heb mijn jas nog half aan als een van de kinderen vertelt hoe zuinig moeder altijd was. De anderen vallen meteen in. Hoe moeder altijd op de koopjes lette, en als het even kon niet de auto pakte maar ging lopen. Ze was haar man al jaren geleden verloren en leefde alleen. Ze had een uitstekend pen­sioen, vertelde haar zoon. Maar toch spoelde ze het toilet niet altijd door en waste haar koffiekopje vaak niet af. Hij schudt zijn hoofd: “Mama was een vrek.”

Hun karakterschets inspireert me. Ik zie meteen zo’n grote zwarte leren portefeuille voor me die in restaurants wordt gebruikt. Wat als we die mooi uitgelicht op een katheder leggen, als symbool voor moeder? Het gelach verstomt. “Dat kunnen we toch niet maken!” zegt de zoon. Als ik vraag waarom niet zegt hij: “Nou ja, onze moeder zat wel altijd op haar geld, maar nu lijkt het net alsof we haar belachelijk maken.” Waarop ik opper: wat als je het nu eens met een andere bril bekijkt? Wat als je die portemonnee ziet als een liefdevol object, dat haar leven symbo­liseert? Jullie moeder heeft een goed leven gehad en ze heeft jullie goed opgevoed. Haar zuinigheid tekende haar. Moet je dat dan wegstoppen?