Als misdienaar heb ik jaren met wierook en wijwater rond kisten gestaan. Ik vond ze eng, en ze leken allemaal op elkaar. Totdat ik als twaalfjarig jochie op een uitvaart in Friesland kwam. Ik schrok. De kist had een uitgesneden raampje in de deksel, precies boven het hoofd van de overledene. Het kon dus nog erger. Voor mij was het de eerste ervaring dat gebruiken anders worden zodra je wat verder reist.
Ik had je niet geloofd als je me destijds had verteld dat ik jaren later grafkistenmaker zou worden. Zelf moest ik daar in het begin ook aan wennen, want wanneer ik het noemde als er naar mijn beroep werd gevraagd, maakte het altijd veel los bij mensen, waar en in welke cultuur dan ook.
Log in of abonneer om het artikel te lezen.
Wilt u een account aanmaken?
Registreer
