Ik weet nog dat ik gevraagd werd om tijdens een uitvaart te fotograferen. Dat leek mij mooi en dankbaar, want mensen leggen vaak veel van zichzelf in zo’n uitvaart. De foto’s zouden helpen om het verdriet te verwerken, de draad van het leven weer op te pakken, dacht ik. Dus zei ik ‘ja’. Maar op het moment zelf voelde ik me heel onhandig. Vooral, omdat ik voelde dat sommige mensen het ongepast vonden. Daarna heb ik nooit meer foto’s gemaakt tijdens een uitvaart. Behalve van mijn vader, toen hij in de kist lag. Ik dacht dat het goed zou zijn voor de kinderen. Ze hadden tekeningen voor hem gemaakt, wilden hem iedere dag bezoeken en pakten liefdevol zijn hand. Maar ik heb ze nog niet gezellig op de bank zien zitten om naar de foto’s van hun dode opa te kijken.
Het fotograferen van overledenen of het fotograferen tijdens een uitvaart heeft iets tegenstrijdigs. Een selfie
